De snelste met het juiste antwoord op de foto van vorige week was Arjen Lobach. De nieuwe opgave komt dan ook van hem.
De vraag is:

Waar is dit?

Oplossingen via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goeie kans dat u de keuzeplaat van Jos Mol als eerste oploste en begreep dat 'dierendag' betekende dat ook deze straat naar een diersoort genoemd is. Tweede - niet aangekondigde hint - was het satanische genoegen dat Jos schepte in het presenteren van deze moeilijke foto. Ongewone term, dat satanisch. Als u in de Beeldbank de zoekterm satanisch opgeeft komt de foto per omgaande tevoorschijn, vandaar dat we niet al te veel nadruk op dat woord konden leggen. In de Schapensteeg vond u in elk geval in 1978, toen Martin Alberts deze foto maakte, het Satanisch Informatie Centrum.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Mike Man, Anneke Huijser, Adrie de Koning, Ria Scharn, Robert Raat, Anthony Kolder,

Wilfried Dierix kwam deze foto's tegen van een pand met een wel heel bijzonder gevel. Zijn vraag is:

Waar staat dit pand?

Oplossingen graag via deze link

Foto's: collectie Wilfried Dierix

Hinderde niet welke van de twee inzendingen van Jos Mol u als eerste oploste, dan viel het kwartje zodra u vaststelde dat de straatnaam aan een diersoort ontleend was. Dit is de Paardenstraat, wat door de klokkentoren van de ABN-AMRO (op de hoek van Rembrandtplein en Amstelstraat) niet meer zo moeilijk was.

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Goede oplossingen kwamen van Mike Man, Arjen Lobach, Adrie de Koning, Harry Snijder, Anneke Huijser, Ria Scharn, Otto Meyer, Robert Raat, Anthony Kolder,

Laat ons meegenieten en stuur hem naar de redactie. Graag via deze link en alléén via deze link a.u.b.
Blijf sturen, zodat wij de aantrekkelijkste platen kunnen kiezen.

Vooraf: dit is buiten de Singelgracht. Het betreft weer een rijtoer en de hoeveelheid paarden voor de koets geven wel een hint naar het gezelschap. Het is nog in een zodanig stadium van de fotografie dat alles dat beweegt onscherp is. De verdere omstandigheden laten het jaar raden. De vragen zijn:

Waar is dit?

Waar geeft de steeg aan de overkant toegang toe?

Die overkant heette toen anders dan de kant waar de fotograaf stond.

Hoe heette de straat aan de overkant ten tijde van fotograferen?

Oplossingen graag via deze link

Foto: Stadsarchief Amsterdam

Dit is de zijgevel van de Reguliersschool met een hoofdingang op de Weteringschans 259 en een zijingang op de Reguliersgracht 113. Op de voorgrond brug#81 voor de Lijnbaansgracht en over de Reguliersgracht. Op het moment van fotograferen was de Reguliersschool een jongensschool der 4e klasse (duur, dus chique).
Deze vleugel van de Reguliersschool heeft vele andere bestemmingen gehad, zoals bureau van de Zedenpolitie en........
Onderstaand een aquarel van de school met nog maar één bouwlaag aan de gracht.
Tek: Tymon Meijer, 1882 (p.d.)

Het op de quizfoto maar half zichtbare buurhuis Reguliersgracht 111 maakte de tongen los. Het is in 1869 gebouwd als woning voor de hoofdonderwijzer van de Reguliersschool maar toen de laatste in 1926 er uit vertrok nam de gemeente Amsterdam het huis over en parkeerde er de Zedenpolitie. Die nam ook het daarnaast staande pand 109 in gebruik. Toen dat bureau in 1941 introk in het nieuwe hoofdbureau Elandsgracht werden 109-111 weer woonhuizen... en wat voor! Verschillende mensen woonden hier met hun families en als we de namen opsommen zal u een lichtje opgaan. Wim van Norden, Max Nord, Simon Carmiggelt en Ajé Noordam. Allemaal betrokken bij de Nieuwsbrief van Pieter 't Hoen, de voorloper van Het Parool. Reguliersgracht 109-111 vormde het hoofdkwartier van 'Ispahan' zoals de schuilnaam luidde. Wim van Norden was de huurder, eerst van 109 en later nam hij 111 erbij. Op de deur bevestigde hij een bordje J. van Wijk - Economisch Adviesbureau om de opvallende toeloop van bezoekers enigszins te verdoezelen. Toch vielen ze op; ze ontdekten dat de Duitsers het pand 's nachts in de gaten hielden en alle medewerkers konden ontkomen.
Wim van Norden bleef de Reguliersgracht trouw tot zijn dood. Hij overleed in 2015 op 97-jarige leeftijd in nr.111 dat hem tot woning diende. Pogingen om dit huis tot monument voor het illegale Parool te maken strandden op het winstbejag van woningbouwcorporatie Ymere.

Lees meer...

Foto boven: Jesper Boot / Het Parool
Foto onder: portret Wim van Norden

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Mike Man, Ria Scharn, Anneke Huijser, Otto Meyer, Jos Mol, Adrie de Koning, Robert Raat,

Weer een recente foto. Hij staat op een site van een makelaar die het roodomrande appartement wil verkopen. Ons gaat het om de buren achter het poortje. De vraag is:

Wat gaat er schuil achter het poortje?

Laat het ons weten via deze link

Foto: MVA

Deze foto werd gemaakt*) op het Binnengasthuisterrein en wel vanuit de Oudemanhuispoort richting Vendelstraat.

*) Abusievelijk bleef de bronvermelding van de vorige week staan. Deze foto komt niet uit de Beeldbank maar is gemaakt door Wim van 't Veen Kampen en werd ingestuurd door Fred Houthuijs.

Goede oplossingen kwamen van Arjen Lobach, Anneke Huijser, Peter Pijst, Hans Olthof, Ria Scharn, Otto Meyer, Mike Man, Jos Mol, Robert Raat, Anthony Kolder,

Eberhard van der Laan (1955-2017)

Personalia
Op 7 juli 2010 begon Eberhard van der Laan aan het burgemeesterschap van Amsterdam.
Hij is een dokterszoon uit een gereformeerd gezin in Rijnsburg. Zijn vader, Edzard Ebel van der Laan, was tevens raadslid voor de ARP. Met zijn vrouw Jobien kreeg hij 5 kinderen. Na 3 zussen en een broer was Eberhard een nakomertje.
In navolging van zijn vader wil Eberhard na het gymnasium geneeskunde studeren, maar kan daarvoor in 1974 slechts terecht in Brussel. Hij ontmoet er zijn vriendin Ineke en ze gaan samenwonen. Als Eberhard stopt met de studie, blijft hij bij zijn studerende vriendin wonen, maar gaat tijdelijk in de bloemenhandel. Als hij in 1975 uitgeloot wordt voor de studie geneeskunde aan de VU, gaat hij maar rechtsgeleerdheid studeren. Om de kost te verdienen is hij er ook taxichauffeur bij. Zo leert hij de stad Amsterdam heel goed kennen.
De studie met specialisatie aansprakelijkheidsrecht wordt pas in 1983 afgerond, maar wel cum laude!
Intussen was er een en ander gebeurd. Zijn eerste relatie strandt en hij begint een nieuwe relatie met Luit Tabak. Deze zal 20 jaar stand houden. Later volgt nog een derde relatie (zie verderop).
Ook is hij ondertussen politiek assistent van wethouder Jan - "in gelul kan je niet wonen" - Schaefer geworden.

Foto: ©Hollandse Hoogte / Mirande Phernambucq Photography

Na het afstuderen gaat hij voor een groot advocatenkantoor werken en in 1991 begint hij met een aantal collega's een eigen kantoor, Kennedy en Van der Laan.
Zijn politieke activiteit mondt in 1990 uit in een lidmaatschap van de Gemeenteraad van Amsterdam voor de PvdA, waarin hij in 1993 Annet de Waart opvolgt als fractievoorzitter. 
Na twee raadsperiodes wordt hij in 1998 weer fulltime advocaat en specialiseert zich in mediation.
In 2008 vraagt Wouter Bos hem minister van Wonen, Wijken en Integratie te worden als opvolger van Ella Vogelaar, die te weinig gezag bleek te hebben. Hij stemt in, maar het zal niet lang duren. Het kabinet Balkenende IV valt namelijk begin 2010, met als indirect gevolg dat de burgemeesterspost in Amsterdam vrij komt. De zittende burgemeester Job Cohen besluit namelijk af te treden omdat hij PvdA-lijsttrekker voor de nieuwe verkiezingen van de Tweede Kamer wordt.
Van der Laan was inmiddels in Amsterdam bezig als een soort informateur met de collegeonderhandelingen en besluit een gooi te doen naar de burgemeesterspost. Hij heeft 'concurrentie' van Annemarie Jorritsma, maar de keus valt op Van der Laan en op 7 juli 2010 wordt hij beëdigd.

Algemene kenmerken van Van der Laan en belangrijke gebeurtenissen tijdens ambtsperiode
Zijn eerste hoogtepunt is de huldiging op het Museumplein van het Nederlands voetbalelftal dat in 2010 bij het Wereldkampioenschap in Zuid-Afrika de tweede plaats had behaald. En in dat jaar vindt ook Sail weer in de stad plaats.
In het najaar krijgt hij te maken met de zedenzaak, waarbij een medewerker van een kinderdagverblijf misbruik pleegde met zeer jonge kinderen (foto). Het grijpt hem zeer aan, maar hij stelt zich vrijwel dag en nacht beschikbaar voor met name de ouders. Hij regelt daarbij zelfs een ontmoeting voor de ouders met Willem Alexander en Maxima in het stadhuis.
In begin 2011 zijn de vele overvallen op winkeliers in de stad Van der Laan een doorn in het oog en hij komt met de aanpak van de 600 meest criminele jongeren. Zijn duidelijke lijn op het gebied van openbare orde blijkt als hij in 2012 komt met een zogenaamde 'treiteraanpak'.

Intussen zijn er ook leukere dingen, zoals het landskampioenschap van Ajax in 2011 en de troonswisseling op 30 april 2012. De Koningsvaart over het IJ is voor het koninklijk gezin, maar zeker voor Van der Laan, een hoogtepunt (foto).
En wat aanvankelijk ook leuk lijkt, namelijk de sterk toenemende aantrekkingskracht van de stad op toeristen en dagjesmensen, wordt later een toenemende ergernis. Het is kiezen voor de Amsterdamse burger of de florerende toeristenindustrie, waarvan de stad een aardig financieel graantje meepikt.

Wetenswaardigheden
Van der Laan kreeg in 2014 de Machiavelliprijs 2013 omdat hij een toonbeeld is van helderheid en duidelijkheid in een bestuurlijke wereld waarin menigeen vlucht in verhullend taalgebruik. Het juryrapport zegt hierover verder:
‘Van der Laan verstaat de kunst om de taal van de vele verschillende inwoners van zijn stad te spreken. Of het nou om Ajax-supporters, bedreigde wijkbewoners of topondernemers gaat. Wars van wolligheid en vals sentiment creëert Van der Laan verbondenheid met vele uiteenlopende Amsterdammers. Bovendien weet hij Amsterdam nationaal en internationaal op de kaart te zetten als een stad waarin iedereen welkom is. Van cultuurgenieters tot bedrijven die zich in de hoofdstad willen vestigen. De succesvolle wijze waarop Van der Laan de hoofdstad bestuurt, wordt geschraagd door zijn onderscheidende en glasheldere wijze van communiceren. Met begrip voor gevoeligheden verkondigt hij op het juiste moment de juiste boodschap.'
In 2013 wordt bij Van der Laan prostaatkanker geconstateerd. Dit wordt succesvol bestreden. Wel besluit de verstokte roker met die slechte gewoonte te stoppen. Op 27 januari 2017 komt echter het bericht dat er nu uitgezaaide longkanker is vastgesteld. Dit weerhoudt hem er niet van om in zijn bericht aan de Amsterdammers aan te geven dat hij graag nog zo lang mogelijk burgemeester van de Amsterdammers wil blijven. Bij de dodenherdenking op de Dam op 4 mei 2017 houdt hij, ondanks zijn ziekte, een indrukwekkende toespraak, welke door de Amsterdammers, ondanks de plechtigheid, wordt gewaardeerd met een spontaan applaus. Op 5 oktober 2017 komt het droevige bericht dat de populaire burgemeester is overleden.
Van der Laan wilde aanvankelijk graag in het Oostelijk Havengebied blijven wonen vanwege zijn nog jonge kinderen. Later bedenkt hij zich en besluit alsnog de ambtswoning te betrekken met zijn gezin, dat hij inmiddels heeft gevormd met Femke Graas. Samen hebben zij 3 kinderen. Eberhard heeft ook een dochter en een zoon uit zijn vorige relatie.

Andere bestuurders en opvolger
Na het plotselinge vertrek van Cohen werd loco-burgemeester Lodewijk Asscher tot de komst van Van der Laan waarnemend burgemeester. Asscher is een 'talent' uit de gelederen van de PvdA die een snelle carrière maakt van raadslid, fractievoorzitter tot wethouder. Hij wordt aanvankelijk wethouder Financiën, Economische Zaken en Luchthaven en neemt in 2010 de zware portefeuille Jeugd en Onderwijs op zich, maar blijft ook wethouder Financiën en gaat daarmee over bijna alles. Dat hij er niet voor terugdeinst om buiten de grenzen van zijn eigen portefeuille te treden, blijkt uit zijn voorstel om te komen tot het project 1012 dat beoogt de misstanden in de prostitutie en met name op de Wallen aan te pakken.
In 2014 krijgt Van der Laan te maken met een college waarin zijn eigen partij niet meer vertegenwoordigd is. Maar ook die nieuwe situatie treedt hij vol enthousiasme tegemoet.
Na het overlijden van Van der Laan wordt eerst Jozias van Aartsen als waarnemer benoemd en op 12 juli 2018 wordt Femke Halsema geïnstalleerd tot nieuwe Burgemeester van Amsterdam.

Alle foto's komen deze week van Internet zonder bronvermelding en fotograaf, tenzij anders vermeld

Slot
Dit was de laatste aflevering over de Burgemeesters van Amsterdam. Wij hebben in de afgelopen tijd iets geschreven over de burgemeesters in de vorige en deze eeuw. Achtereenvolgens waren dat Jan Tellegen (1915-1921), Willem de Vlugt (1921-1941), Edward Voûte (1941-1945), Feike de Boer (1945-1946), Arnold d'Ailly (1946-1956), Gijs van Hall (1957-1967), Ivo Samkalden (1967-1977), Wim Polak (1977-1983), Ed van Thijn (1983-1994), Schelto Patijn (1994-2000), Job Cohen (2001-2010) en Eberhard van der Laan (2010 tot 2017).
Wij hebben ons niet bezig gehouden met de vraag wie de beste burgemeester is geweest. Dat is zeer persoonlijk. De een was geliefd bij de burgers, de ander was een krachtig bestuurder en weer een ander wist veel voor de stad voor elkaar te krijgen. Ieder moet voor zich uitmaken wat hij of zij zwaarder laat wegen.
We hebben deze serie met plezier samengesteld, maar we zijn al weer aan het broeden op iets nieuws. Na een korte pauze zullen wij u vanaf 5 juli graag weer als lezer verwelkomen bij een reeks artikelen over belangrijke Amsterdamse gebouwen.

ulturele uitjes zijn een serieuze zaak. Als ’t even kan zit je netjes in het pak netjes op je klapstoel op de zoveelste rij doodstil het gebodene aan te zien of aan te horen. Iemand die met zijn buurman of –vrouw converseert, kucht of met papiertjes knispert kan reken op giftige blikken van de rijen voor zich. Nou, dat was niet altijd zo. Toen het Concertgebouw open ging stonden er tafeltjes met stoelen eromheen, serveerden obers versnaperingen en keuvelden de bezoekers naar hartenlust... tijdens de muziek. Dirigent Willem Kes haalde de zweep over deze gewoonte en verbande de tafeltjes en de obers.

Iets wilder zelfs ging het er in de schouwburg aan toe. In Vondels tijd liepen de toeschouwers door de zaal, praatten en lachten onderling of schreeuwden verwensingen naar slechte acteurs, floten ze uit, of bedreigde de slechterik van het stuk. Schouwburgbezoek was dan ook zeer populair, juist bij de ‘gewone man’. De prijzen waren er ook naar: begin negentiende eeuw was de duurste rang ƒ2,60, de balkons, en de goedkoopste ƒ0,30 voor de 2e gaanderij. Gezien het gemiddelde loon van ƒ1 per dag toch nog een bedrag om rekening mee te houden. Die gaanderij was rekbaar; als je niet op tijd was zat je achter een pilaar en had geen zicht op het toneel. Nog erger was het bankje tegen de schuine kant van het dak: de richel. Hier zat het ‘tuig van de richel’. Als je daar zat zag je helemaal niets en moest voorover geleund gaan staan wat weer geschreeuw en gevecht met de rij ervoor opleverde. Vechten was sowieso de manier om een goede plaats te bemachtigen.
Beroepsdringers, zoals u wel eens bij de Japanse metro ziet, dreven de bezoekers naar binnen.

Er was dan ook maar één ingang in de zijgevel aan de kant van de Leidsestraat ter beschikking voor meer dan de helft van de bezoekers. De rest, de vier duurste rangen, gebruikten de drie ingangen aan het Leidseplein. Die bezoekers hadden ook hun eigen koffiekamer en werden na afloop op naam afgeroepen als hun koets voorgereden was. De goedkoopste van de vier beste rangen, de ‘bak’ á ƒ1,30 had het niet makkelijk. De gaanderijen spuugden naar beneden, gooide schillen, pindadoppen en ander afval naar beneden of zelfs flessen. Gescheld van beneden was hun deel en terugschelden wat te verwachten was. Rustiger was het op avonden met bijvoorbeeld zangspelen, waar het volk van de gaanderijen niet van hield en wegbleef. Het populairst waren treurspelen, als de narigheid op het toneel de eigen ellende overtrof.
De schouwburgdirectie had een eigenaardige methode voor selecteren van nieuwe spelers ontwikkeld. Als zich een nieuweling aanbood kreeg hij een aantal dagen de kans om zich te bewijzen. Aan het geklap of gefluit naar het toneel concludeerde men of de speler in de smaak viel of niet. Toen de gaanderijen dit in de gaten kregen werd er veel misbruik gemaakt van dit ‘voorrecht’ en veel onterecht uitgefloten of met applaus beloond. Betje Wolff beklaagde zich erover dat: “lachen, praten, schertsen, onder het spelen van zielroerendste treurspelen, thans du ton is”.
Een klein aantal plaatsen had minder last van dit alles; in de voet van twee Griekse beelden in de coulissen op het toneel waren twee loges grillées á ƒ12 per stuk. Die waren bestemd voor hoogwaardigheidsbekleders die rustig wilden genieten van het gebodene. Als koning Willem I eens op bezoek kwam zat hij daar.

Bij de afbeeldingen:

Schouwburg op het Leidseplein met drie ingangen aan het plein en één in de zijgevel

Plattegrond schouwburg waarop te zien is dat bijna de helft gereserveerd was voor het toneel

Beroepsdringer aan het werk

Het gigantische toneel met decor 'burgerkamer' uit de klucht 'Stiefmoer'.

Door omstandigheden ging ik op zoek naar de geschiedenis van de panden Warmoesstraat 117-121. De panden waren sinds 1918 in handen geweest van de NV. De Beursdrukkerij, een drukkerij die speciaal opgetuigd was om dagelijks i.o.v. de Effectenbeurs de krant met actuele beurskoersen te drukken. Ik mocht de panden in de nadagen van het drukkersbedrijf bezoeken, voordat in 1976 de laatste beurskrant hier gedrukt en het contract opgezegd werd. Daarna was de vestiging in de binnenstad opeens een handicap geworden en in 1979 verdween de drukkerij naar een industrieterrein in Diemen. Wat daarna kwam, kunnen we vandaag nog zien: Irish pub en hostell Dirty Nelly nam een deel (117-119) over en zit er vandaag nog. Het andere deel (121) werd onderdeel van Hotel Winston. Interessanter is de voorgeschiedenis, dus vóór 1918. Dat werd een verrassende zoektocht. Dit stukje Warmoesstraat blijkt in de 14de eeuw eigendom te zijn van Coppe Laen en zijn erfgenamen. Aanvankelijk woont Coppe zelf in deze buurt maar later verhuist hij naar de Kalverstraat. Daar schenkt hij een huis aan de begijnen om een hofje te beginnen. De bezittingen aan de Oude Zijde zijn geldbelegging.
Allereerst grijp ik naar het boek van Ir.J.G.Kam die de geschiedenis van alle huizen in de Warmoesstraat vanaf het prilste begin volgde, voor zover mogelijk natuurlijk. De straat heet dan nog (Oudezijds) Kerkstraat. Het blijkt al snel dat de datums van de eerste overdrachten (kwijtscheldingen) niet overeen stemmen met het uiterlijk van de huizen. Het pand 117 is zo te zien 17e of misschien 18e eeuws en 119 duidelijk 19de eeuws.
Huisnummer 117 is bekend als ‘Het Kromhout’ (of ’t Cromhout) en in 1778 als De Wolff naar de eigenaar Hans de Wolff die het huis in 1611 kocht. Het was gelegen tegenover logement De Middelste Liesveldsche Bijbel, de bakermat van het Bible Hotel. De eerste kwijtschelding is gedateerd in 1430 maar het huis is herbouwd in 1595. De laatste kwijtschelding van het oude pand is gedateerd 27 januari 1778.
Huisnummer 119 heeft meerdere huisnamen gekend. In volgorde: Texel (1441; naar één der kopers Jan van Texel). De Hertog van Venetië (1610) en De Drie Roosen (1770). In 1769 kocht Cornelis Gortman het achterhuis achter huisnummer 119 De Vergulde Voet met een ingang vanuit de Bethlehemsteeg, een doodlopende steegje dat vandaag in de nummering van de Sint Annendwarsstraat is opgenomen. Dat achterhuis zal verder deel blijven uitmaken van het perceel nr.119. De naamswisseling in 1610 zal waarschijnlijk samenhangen met het opnieuw opbouwen van het huis, maar dat is een aanname.

In 1883 vestigen de Gebroeders Snel hier hun theegroothandel in een nieuw gebouwd pand 119 dat vandaag nog te zien is. De Ierse pub heeft de tegeltableaus in ere hersteld maar wel een misplaatste reclame aangebracht. De gebroeders Snel zijn dan tevens eigenaar geworden van perceel 117, dat ze in de zaak betrekken.
In 1900 wijzigt de firmanaam in Nico Snel en in een landelijke advertentiecampagne benadrukt Nicolaas Snel dat hij de enige oprichter van de firma is geweest en dat hij in ongewijzigde formule de zaak denkt voort te zetten. Dat gaat hem niet goed af; het zal wel het tijdsgewricht zijn dat ongunstig voor zijn handel is, want reeds in 1901 verhuurt hij de hele eerste verdieping van 117-119 aan de Nederlandse Hotelhoudersbond.
In 1907 overlijdt Nicolaas Snel en de zaak wordt verder gedreven door het duo H.B.Mijnarende en A.J.de Boer. De eerste geeft er in 1909 de brui aan en dan zet alleen De Boer de zaak voort maar belandt uiteindelijk in het achterhuis terwijl de panden aan de Warmoesstraat voortdurend door anderen gebruikt worden, zo zeer dat in 1912 de Hotelhoudersbond een eigen locatie zoekt wegens de voortdurende mutaties in de panden. Twee branden in 1911 zullen aan dat besluit bijgedragen hebben. Eerst krijgt de theehandel in het achterhuis te maken met een brandje en in april de opslag van huurder lampenhandel ‘Luma’ in het voorhuis van 119. Intussen zijn de panden 117-121 in juli 1907 en bloc onderhands verkocht aan een onbekende. Die brengt ze in oktober van datzelfde jaar in bij de huizenveiling in Frascati. Op 16 oktober worden de panden 117-119 voor ƒ22.500 verkocht aan  Steenwinkel en Van der Valk. Niet voor eigen gebruik, zoals we direct zullen zien. Wanneer pand 121 wordt verkocht blijft verborgen maar het gebeurt wel. Dat komen wij in november 1912 weer tegen als Cabaret Maxim terwijl er boven een logement gedreven wordt door ene P.L.Cramer die in 1913 een vergunning voor het schenken van sterke drank aan logementsgasten aanvraagt. Die vergunning wordt in oktober verleend op naam van T.O.Plate. In dezelfde panden krijgt in januari 1913 een bierhuis annex nachtsociëteit een vergunning.
Ook de panden 117-119 ondergaan een gedaantewisseling en worden in september 1914 opengesteld als Cabaret Moulin Rouge.
Al deze activiteiten eindigen dus in juli 1918 met de aankoop van alle drie de panden door De Beursdrukkerij.

De recente foto van de panden is een Street View en de foto van de te veilen panden van Nico Snel komt uit het Stadsarchief Amsterdam. De foto van het theeblik komt van een veilingsite.

Vrijdag 30 mei 1919 - Nadat de Raad zijn adviezen omtrent de nieuwe bebouwing van de Vijzelstraat van tafel veegde biedt architect De Bazel zijn ontslag aan als esthetisch adviseur der Gemeente. De zaak zal gesust worden, want De Bazel blijft coördinator tot zijn dood in 1923. Dan wordt die taak overgenomen door Berlage. Het is ook een moeilijke zaak: De Raad wil beslist dat er winkels terugkomen in de Vijzelstraat. Het is vanouds een drukke winkelstraat en dat moet zo blijven. Het gaat alleen in het eerste blok tussen Singel en Herengracht lukken.

Los van zijn werk voor de Gemeente krijgt De Bazel de belangrijkste opdracht uit zijn carrière: de bouw van het hoofdkantoor van de Nederlandsche Handels Maatschappij, eveneens in de Vijzelstraat. Die instelling denkt er niet aan winkels of arcades in het gebouw op te nemen. Als knieval voor de Raad bedenkt De Bazel twee enorme winkelruiten in de lange gevel die uitsluitend als vitrine zullen dienen.

Ook in het derde blok tussen Keizers- en Prinsengracht, onder auspiciën van Berlage en naar ontwerp van J.M. van der Meij, komt geen arcade en slechts enkele winkels op de hoeken. Lees meer...

Zaterdag 31 mei 1919 - Open brief van ernstig zieke man die door de pastoor van de Vredeskerk uit zijn huis gezet is. De noodkerk van de parochie Onze-Lieve-Vrouwe Koningin van de Vrede ofwel Vredeskerk werd op 25 december 1918 gewijd en was gebouwd in de tuinen van de percelen Ceintuurbaan 192-194, nadat die eerst door het kerkbestuur waren gekocht. De huurders van beide panden werd aangezegd dat zij per 1 mei 1919 moesten vertrekken. Op 23 maart kreeg één der bewoners longontsteking en via de kantonrechter werd uitstel gevraagd, wat inderdaad verleend werd. De pastoor of het kerkbestuur was het daar niet mee eens en zette een deurwaarder op de zaak die op 23 maart de zieke bewoner aanzegde de volgende dag om 12 uur de woning geruimd te hebben. De gezinsleden vroegen de pastoor te spreken die hen echter weigerde te ontvangen. De verhuizing werd in allerijl geregeld en mondde uit in een grote puinhoop en een terugval van de patiënt. De familieleden lieten in dagblad Het Volk een open brief publiceren waarin zij de pastoor ernstig gebrek aan naastenliefde verweten. in 1923-1924 werd de definitieve Vredeskerk gebouwd aan het Vredeskerkplein (officiële straatnaam sinds 2004).

Foto: Ceintuurbaan 192 en hoger: Stadsarchief Amsterdam

Hieronder weer een keuzemenu naar oude afleveringen van het jaar 2019. De keuze 2014 t/m 2018 leidt naar de laatste aflevering van het betreffende jaar, met onderaan een eigen menu voor dat jaar.

Aanmelden voor deze digitale uitgave    -    Afmelden voor deze digitale uitgave